Mijn naam is Divine Decay en ik ben christen

De beloften logen er niet om:

Nooit alleen – voor eeuwig geliefd – een gevoel van geluk – iemand die je echt begrijpt – een hoopvolle toekomst – een steun en toeverlaat in moeilijke momenten – een doel om voor te leven.

Dit was te verleidelijk. “Hier, probeer het ook” zei iemand, “dit is echt goed spul”. De keuze was niet moeilijk. Al m’n vrienden deden het ook en in m’n jonge jaren had ik al regelmatig een trekje van huis uit meegekregen. Het leek alsof ik er voor in de wieg gelegd was. Een warme groep nam me op.

Roze bril en feesten

Ja, het sloeg goed aan. Ik zag de wereld door een roze bril. Het oude was voorbij, het nieuwe was gekomen. Meestal deed ik het samen met anderen, maar ik leerde het ook alleen te doen. De dealers die ik ontmoette, zeiden dat ik er dan nog meer uit zou halen en de uitwerking nog groter zou zijn. Ik ging feesten af waar veel gebruikt werd en soms kwam ik helemaal van de kaart thuis. Een soort bizarre roes die wel dagen kon duren. Sooh, dit wilde wel! The sky is the limit, yihoe!

Het begon met een beetje doorgeven aan iemand anders. Zomaar voor een keertje. Maar het duurde niet lang of het werd wat serieuzer. Ik begon zelf te dealen. Eerst op kleine schaal, later aan groepen. Er was best wat succes en ook dat gaf weer een kick op zich. Zien hoe anderen in een trip kwamen door de stuff die ze van jou hadden gekregen was best relaxed.

The dark side en de pure shit

Maar eerlijk is eerlijk. Er was ook een dark side. Langzaam werd ik er meer en meer ingezogen. Waar het begon met een wekelijkse shot, ging ik door de tijd steeds meer en meer gebruiken. Het was verslavend… Ik stond niet alleen vooraan bij elk weekendfeest, maar ook door-de-weeks ging er steeds meer vrije tijd aan op. Ik gebruikte meerdere keren per dag: thuis, onderweg, met anderen, verzin het maar.  Import en van eigen bodem. En dan heb ik het nog niet eens over het zelf dealen…
Maar telkens had ik behoefte aan meer. Er gingen geruchten rond van nog bizardere trips. Psychedelic zeg maar. Daarvoor moest je het beste van het beste nemen. Gewoon echt “de pure shit”.

Ander merk en netwerk

Na een paar jaar stapte ik over naar een ander merk en netwerk. Echt goeie stuff. Het gaf weer een impuls en leidde tot wat experimentele trips. Binnen no time was ik daar weer aan het dealen en faciliteerde ik ook daar weer grote weekendfeesten. Gelukkig was er ook voldoende import en konden we steeds nieuwe ladingen voor weinig binnenhalen. Ik kreeg connecties met de grote kartels uit Amerika en Azië en ook in Nederland groeide het netwerk waar ik me bij had aangesloten.

Dieper

Ik ging dieper. Naast gebruiken en dealen, kwam ik nu ook met andere dealers bij elkaar. Om strategie te bepalen, maar ook om elkaar te helpen de stuff beter aan de man te brengen, want wat zou het gaaf zijn als iedereen dit zou gaan gebruiken?!  Soms hadden we weekenden om als dealers in extase te komen. Maar ook maakten we diverse keren tripjes naar het land van oorsprong, voor wat nieuwe smaken en variaties.

De eerste hijs en overheid.

Nee, ik was niet gek. Ik merkte natuurlijk wel dat het sterke verkooppraatje, dat ik zelf ooit hoorde en nu ook gebruikte als ik zelf stond te dealen, niet echt werkte. Ik zag dezelfde gasten steeds terugkomen omdat ze nooit meer in die eerste lekkere trip belandden.  Ze verlangden terug naar die eerste hijs…
Sommigen verloren hun interesse en konden nog op tijd uitstappen, anderen bleven gewoon komen. Uit angst voor de terugval. Afkicken zou verschrikkelijk zijn. Het was de greep van verslaving…

Er gingen verhalen de ronde dat de overheid ons op het spoor was en de kwaliteit van de stuff naar beneden haalde. De overheid was een listige. Altijd uit op stelen en vernietigen. Sommige kartelbazen werden opgejaagd en af en toe werd er een lading afgepakt…

Gesloopt en op bed

Na jaren van overdosis was ik gesloopt. Ik had de hoop op het pure onversneden spul verloren. Ik kreeg steeds vaker last van ‘bad trips’, wanen en hallucinaties. Volgens sommige buitenstaanders liep ik er een beetje als een zombie bij. Ik vocht er tegen, om er bij te blijven, maar ik kon niet meer.

Met veel moeite lukte het me af te kicken. Ik stopte met dealen. Ik ging nog maar af en toe naar een weekendfeest. Maar de koppijn en het overgeven bleef aanhouden. Ik verloor de connectie met het netwerk en werd in de goot achter gelaten. Maar het was OK. Ik wilde ook niet meer…

Soms lag ik perioden lang alleen op bed. Vaak nachten wakker en badend in het zweet. Ik kon weggaan uit de scene, maar hoe kreeg ik de scene weg uit mij?

Anonieme christenen

Ik had het misschien al eerder moeten doen, maar waar vind je ze, als je ze nodig hebt? Je weet wel zo’n praatgroepje van een stuk of 12 lotgenoten en een begeleider. Waar zijn ze, de Anonieme Christenen?

“Mijn naam is Divine Decay en ik ben christen…”

 

 

Let op. De bovenstaande blog is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Puur om privacy redenen zijn een paar gebeurtenissen iets herschreven en is er gebruik gemaakt van gefingeerde namen.