What would Judas do?

Ik voel me wel eens een Judas. Een verrader. Iemand die het niet meer aan kon en heeft aangestuurd op een ingrijpend keerpunt. Niet in een openlijke geweldpleging, maar meer in de vorm van een eerlijke zoektocht naar liefde die uitmondde in een afscheidskus met een fataal einde.

Ik ben een Judas, een man die mee liep en samen met anderen vooraan stond. Het idee had hier toe geroepen te zijn. Eén van hen, die mee deelde van de “wonderbaarlijke spijziging”. Iemand die hoorde bij de harde kern en een verantwoordelijke taak had. Ik deed mee met anderen die vaak nog dichterbij leken. Het verlangen was er niet minder om: Jezus leren kennen en zijn woorden volgen.

Goed nieuws

Ik liep net als veel anderen al jaren mee, maar vaak voelde het alsof ik de essentie miste. De mooie verhalen landden ergens maar niet. Er waren zeker memorabele en inspirerende momenten. Maar ik wilde ook graag goed nieuws horen. Ik zocht naar afleiding van de leegte en contact met anderen, ik smachtte naar bevestiging en een groter doel om voor te leven. Geweldig toch, als dat allemaal door de Allerhoogste was klaar gelegd…?

Ik had zo mijn verwachtingen, die maar niet zichtbaar werden. En ook bij mij zat er, mogelijk net als bij Judas, een zeker egoïstisch element in. Er ontstond langzaam maar zeker dat knagende gevoel: dat het eigenlijk allemaal een beetje opgeklopt was. Vaak zo nep en naïef aanvoelde. En dat terwijl er zoveel chaos in de wereld was. Er klopte iets niet. Ondanks volhouden en volharden knapte er uiteindelijk iets. Ik had het allemaal geloofd, maar voelde me uiteindelijk zelf verraden…

De verpersoonlijking van alle kwaad

Voor veel christenen is Judas de verpersoonlijking van het kwaad: de verrader van Jezus. Hij was niet alleen een hoofdverdachte in de aanslag op een onschuldige man, in zekere zin was hij de moordenaar van God himself. Want – zo wordt er gezegd – kijk maar naar de straf die volgt. Niet lang na de dood van Jezus, wordt hij met een opengescheurde buik en uitpuilende darmen gevonden op het stuk grond dat hij kocht voor het geld dat hij kreeg voor zijn verraad. Mogelijk zelfmoord na bezeten te zijn door de duivel… Hoe dan ook: Bloed grond.

Ja misschien heb ik God ook wel verraden.

Voor mij ging het niet om het geld. Het is maar de vraag of het Judas hier om te doen was. Waar één Bijbelschrijver beweert dat hij van het geld de bloedgrond koopt, schrijft een ander weer dat hij het terugbrengt bij de religieuze leiders? Niet zo gek als je het mij vraagt. Typisch een situatie die vraagt om roddels, om uitvergroting en meerdere versies over de tijd. Voor mij doet het niet af aan het verhaal…

Het grote reddingsplan

Zou het kunnen dat ook Judas het misschien een beetje te veel geloofde?

Want Jezus moest toch sterven? Volgens het goede nieuws van het Christendom was dat toch al eeuwen Gods grote reddingsplan?

De Bijbelschrijvers geven het zo weer dat Jezus vanaf het begin wist wat er zou gebeuren en het voor zichzelf ook koppelde aan wat al voorspeld was door de profeten. Dat maakt het wat mij betreft vaak wel dubieus. Even een voorbeeldje: hoezo wordt er een profetie vervuld met de intocht in Jeruzalem van Jezus op een ezel, als Jezus deze ‘profetie’ kent en zijn volgelingen zelf de opdracht had gegeven om een ezel op te halen? Is dit niet wat we noemen een Self fulfilling prophesy?

Maargoed, Jezus wist dat Judas een zwak had voor geld en wel wat zag in een opstootje (hij had een verleden als ‘Zeloot’). Met het uitkiezen van zo iemand als volgeling neem je een risico en als leider een bepaalde verantwoordelijkheid. Maar Jezus kiest hem niet alleen uit, Hij neemt hem een paar jaar op sleeptouw, als onderdeel van de harde kern, geeft hij hem de taak om het geld te beheren… om hem uiteindelijk een stuk brood te geven met de opdracht: “Ga maar doen wat je van plan was”. Hij instrueert hem zelfs om het snel te doen…

Wie werd er eigenlijk opgeofferd in het Grote Plan?
En wie verraadt wie nu eigenlijk?

Dat zou het Christendom ergens wel weer uniek maken. Filosoof Slavoj Zizek schrijft: “in alle andere religies eist God zijn volgelingen trouw aan Hem te zijn. Alleen Jezus Christus vraagt zijn volgelingen om hem te verraden, zodat hij zijn missie kan vervullen”.

Was het toch ultieme gehoorzaamheid?

Vanuit dat perspectief was het verraad van Judas misschien wel juist radicale gehoorzaamheid. Juist omdat hij er zo fanatiek in geloofde.

Misschien moest het zaadje van het christendom wel dood de grond in om “vrucht te dragen”.

En misschien is de opdracht om “het kruis op te nemen” niet zo zeer bedoeld om je eigen leven op te offeren, maar meer om datgene dat je meer liefhebt dan het leven zelf aan te nagelen…

Anyways, er zijn dus wel meerdere manieren om naar te kijken. Wat denk jij?

 

10 gedachten over “What would Judas do?”

    1. Dank voor je reactie EJ
      De tekst die je aanhaalt interpreteer je voor het gemak gelijk maar ☺. Dat is zeker een mogelijke uitleg.
      Zonder per se een theologische discussie te willen starten…. 😀
      Jouw interpretatie is er een die nogal in contrast lijkt te staan met de uitspraak “ zegen je vijanden”…. en dat van die hel lees ik er zelf niet in?
      Wist je dat deze tekst ook op andere manieren te lezen is? Slechts een voorbeeld:
      http://goedbericht.nl/NT/Marcus/14-Judas.html
      (Ik zet deze interpretatie niet tegenover die van jou, maar er rustig naast)

      Ik zie uit naar wat snarenspel van je! 😉
      Mvg
      Divine Decay

      Like

    2. Wat een grap dat je goedbericht.nl aanhaalt. Ik ben ooit nog met hem in een uitgebreide discussie geweest over deze tekst, en zijn uitleg van het Grieks in deze tekst raakt m.i. kant noch wal. Het zou betekenen dat Jezus zegt dat hij wel heen moest gaan volgens de profetie, maar het toch maar beter voor Jezus was geweest dat Judas nooit geboren was. Een volledig onlogische zin, maar hij is nodig als je de Bijbel zo letterlijk wilt nemen als op goedbericht, en tegelijk in alverzoening wilt geloven.

      Like

      1. Jij verdedigt liever het standpunt dat Judas naar de hel moet?
        Goedbericht.nl was slechts een voorbeeld van diverse bestaande interpretaties. Ik zal niet zeggen dat ik hem helemaal onderschrijf, maar vind hem persoonlijk aannemelijker dan het verhaal over de hel.
        Maar goed, ik geef overigens niet veel om “de perfecte uitleg” 😀
        Mvg
        Divine Decay

        Like

  3. Laten we voor het gemak even aannemen dat het verhaal over judas betrouwbaar is opgeschreven, dan loop ik aan tegen de tegenstrijdigheden…Judas is volgeling, en verrader. Judas wil het zelf, en hij krijgt de opdracht van Jezus. Judas heeft spijt en brengt het geld terug en pleegt suïcide (wroeging?), en hij wordt gestraft door God voor zijn gebrek aan berouw.

    Metaforisch gezien zitten er mooie elementen in. Het doodgaan van beperkte godsbeelden, kan je helpen om als vrucht een gezonder geloof terug te vinden. Misschien is dat wat jij vooral zoekt?

    Het verraad als radicale gehoorzaamheid, ja, dat herken ik wel in de zin van: door te twijfelen en kritischer over je geloof na te denken voelde ik me in eerste instantie een verrader, een afvallige (hoor het oordeel dat er in door klinkt). Later zag ik het als een noodzakelijke stap om te kunnen groeien naar een echter en bewuster geloof (en was ik dus eigenlijk heel christelijk bezig).

    Like

  4. Dank je wel voor je mooie reactie ZG!
    Ja dat vind ik zelf ook wel lastig, die betrouwbaarheid en tegenstrijdigheden.
    En toch herken ik er ook wat van mezelf in. Want zijn mijn eigen uitspraken wel altijd zo betrouwbaar of geef ik situaties zelf soms ook een draai of een “bepaalde woordkeuze”? Mijn eerlijke antwoord daarop is “ja”…
    En ook de tegenstrijdigheid herken ik zelf. Zeker over een periode van tijd. Vroeger dacht, sprak en wilde ik behoorlijk andere dingen dan nu. Laat staan als verschillende personen wat over mij zouden schrijven….

    Ik ben niet per se op zoek naar een gezonder geloof, al sta ik daar zeker ook open voor.

    Ja het oordeel hoor ik ook doorklinken in woorden als verrader of afvallige. Dat kan pijnlijk zijn zelfs.
    Voor mezelf merk ik dat het niet zo zeer gaat om andere woorden zoeken (zoals bijv bewuster geloven of zo) maar juist wat te doen met dat gevoel van oordeel. Dan hoef met de woorden niet per se van alles te doen. Oordeel kan nl zelfs bij positieve woordkeuze nog steeds onderhuids voortwoekeren…

    Voor alle duidelijkheid. Ik zie mezelf niet per se in het “radicale gehoorzaamheid” vakje! Het was meer een weergave van waar ik aan dacht bij het me verplaatsen in Judas. Meerdere smaken/weergaven kunnen naast elkaar bestaan voor mij.

    Mvg
    Divine Decay

    Geliked door 1 persoon

  5. Er zijn diverse gnostische geschriften, en dan denk ik met name aan het zgn. ‘Evangelie van Judas’, die de gedachte uitwerken dat Judas eigenlijk een ‘good guy’ was. Hoe dan ook, ik vind het een even boeiend als lastig vraagstuk, ook omdat het de moeilijkste discussie raakt die ik ken; de verhouding vrije wil vs. predestinatie. Ik geloof wel dat God het verraad van Judas voorzien heeft, niet geblokkeerd heeft, dat ook niet kon, maar het niet als zodanig gewild heeft. Ik geloof wel dat de mens een bepaalde mate van autonomie heeft, wat ik voor het gemak maar ‘vrije wil’ noem, waar God niet in kan treden, en wat dan, samen met nog wat andere factoren, beperkingen zijn van Zijn almacht. Waar ik dan troost uit haal, is dat het allemaal een ontwikkeling in gang heeft gezet die anno nu ertoe geleidt heeft dat een paus (en zijn directe voorgangers deden iets soortgelijks) zó over de archetypische verrader kan spreken: http://www.news.va/en/news/good-friday-homily-judas-story-should-move-us-to-s dat hij dus niet uitsluit dat er ook voor hem hoop is.

    Geliked door 1 persoon

  6. Mooi geschreven! Heb ik ook wel eens gedacht inderdaad 😉 want als Judas het niet gedaan had was de hele profetie niet vervuld. Wat bijzonder is het toch allemaal haha ;).

    Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie