Staat de Bijbel vol van de persoonlijke relatie met Jezus?

Wat zegt de Bijbel er over?

Ik geef het toe. Ik lees de Bijbel niet meer elke dag. Nee, zelfs niet meer elke week. Maar als je op zoek bent naar een relatie met God, moet je toch op z’n minst kijken wat de Bijbel er over te zeggen heeft. Toch? Dat heb ik tenminste ook van huis uit geleerd. Vraagstukken benader je altijd met “wat zegt de Bijbel er over?”. Later meer over hoe ik daar nu over denk, maar in deze blog ga ik schrijven over wat ik in de Bijbel vond (zonder een hele rits aan teksten te citeren)…

Als die individuele en persoonlijke relatie dan de kern is moet de Bijbel daar toch vol van staan?

Hameren op de persoonlijke relatie

Gek genoeg vond ik nergens een tekst die het concreet had over dat je een individuele of zelfs privé relatie met Jezus kunt hebben. Laat staan dat dit de kern is van het christen zijn. Als het zo belangrijk was zou je toch op z’n minst verwachten dat de apostelen daar voortdurend naar zouden wijzen? Dat Jezus zegt “Ik ga weg zodat jullie en alle latere volgelingen een intieme persoonlijke relatie met Mij kunnen hebben”. Of dat Paulus en Johannes blijven hameren op die persoonlijke intimiteit.

Natuurlijk wordt er heus wel wat geschreven waarmee je het verhaal zou kunnen invullen. Maar daar moet je eigenlijk altijd zelf wat aan toevoegen. God kennen of door Hem gekend worden moet je dan wel uitleggen als gelijk aan geslachtsgemeenschap. In sommige kringen volgt dan een heel verhaal over de grondtekst, waarbij er al gauw een circus aan synoniemen en mogelijke vertalingen begint. Onderweg wordt er alleen gekozen voor de synoniemen en mogelijke opties die in het straatje passen. Het lijkt een diepgaande studie die staat als een huis. Want theoloog en professor zo en zo heeft dit uitgeplozen. Of “terwijl ik dit voorbereidde zei God tegen mij…”. Gek dat de eerste de beste leek dat er nooit uit gehaald zou hebben… Hebben we het hier over de kern?

Ons kent ons

Ook zou je de vergelijkingen die de Bijbel gebruikt over de relatie tussen God en mensen kunnen uitvergroten. Ja mooi de Bruid en Bruidegom, de Vader en zonen Gods, de Herder en zijn schapen of de Hen en haar kuikens. Maar zien we hier nou juist niet vooral de ‘algemene’ relatie tussen God en mensen (meervoud). Het gaat daar toch om de relatie tussen God en een groep mensen? Het feit dat de schrijvers dit soort beeldspraak gebruiken geeft voor mij daarnaast ook aan dat ze het zelf ook niet zo goed concrete woorden konden geven. En dus met beeldspraak probeerden te omschrijven.

Zelfs in de hints als Jezus die in de aankondiging de naam Immanuel krijgt zie je dit: God met ons. Of daar waar Jezus kwam vertellen over God als “Onze Vader” zie ik dat. Het ‘ons / onze’ wijst wat mij betreft weer op “de groep”.

“Hoe komt het dat zichzelf respecterende en ‘Bijbelse’ christenen zoveel gewicht geven aan deze individuele of zelfs prive relatie met God? Waar is deze leerstelling eigenlijk op gebaseerd?”

Na wat verder zoeken (ja, buiten de Bijbel, dat wel…) ontdekte ik dat het hele gedachten-goed van de individuele persoonlijke relatie hooguit een paar honderd jaar oud is. Voor de tijdsperiode, die ook wel “de Verlichting” wordt genoemd, werd deze gedachte nergens genoemd, laat staan als “de kern” benadrukt. Opmerkelijk is dat – met name door invloed van filosofen – in deze periode mensen veel meer individualistisch naar het leven gingen kijken en opkwamen voor autonomie,onafhankelijkheid en individuele rechten. Zie je ook de link naar de individuele relatie met God? Ik wel.

Verkeerd geïnformeerd

Goed, terug naar de relatie met Jezus. Ik denk dus dat ik verkeerd geïnformeerd ben geweest. Het zat zo diep in wat ik van jongsaf aan geleerd had. Het begon in de loop der jaren wel steeds meer te ‘steken’ en had nogal wat tijd nodig om naar het oppervlakte te komen…

Ook benadrukte het bovenstaande voor mij maar weer de relativiteit. Zoveel mensen zoveel interpretaties van de Bijbel. Zelfs door de tijd heen zie je dat “het mainstream christendom” vaak gewoon het tijdsbeeld volgt. Is dat erg? Nee, niet per se. Maar, lopen zwaaien met “de waarheid” en de “Bijbelse uitleg” is wat mij betreft wel wat naief. Ik kan het niet (meer).

Mijn vragen aan jou

1. Heb je wel eens nagedacht over de oorsprong van de “dogma’s” en basis van jouw geloofssysteem?
2. Als je “de Bijbel wilt laten spreken” (of eventueel een ander religieus boek), kan dat eigenlijk wel zonder de invloed van cultuur, samenleving en opvoeding?
3. Heeft het feit dat opvattingen over het christelijke geloof veranderd zijn in de geschiedenis voor jou een bepaalde betekenis? Waarom wel/niet?
Ik waardeer het erg als je hieronder reageert op mijn blog of op mijn vragen.

Lees door.

4 gedachten over “Staat de Bijbel vol van de persoonlijke relatie met Jezus?”

  1. (desgevraagd hier een reactie 😉 )
    1. Ik denk het wel. Ik heb heel wat opties ‘afgestreept’ om te komen waar ik nu ben en ook nu nog zoek ik regelmatig de discussie op. En een goed gevoerde discussie is uiteindelijk toch altijd twee-richtingsverkeer. daarnaast is het katholiek geloof toch iets wat in onze geseculariseerde maatschappij controverse kan oproepen, dus je kunt je ook niet echt aan verantwoording en dus ook heroverweging, onttrekken.
    2. Nee. Een basale stelregel in de hermeneutiek is dat hoe meer mensen zich, met hun (al dan niet impliciete) vooronderstellingen, over een tekst buigen, hoe meer betekenissen er aan toegevoegd worden. Dus ik geloof sowieso niet dat God alleen een heilig boek gegeven zou hebben. In het katholiek geloof heeft de Bijbel dan ook ongeveer de rol die een grondwet heeft. Zie bijvoorbeeld de grondwet van de voormalige Sovjet-Unie, op papier zag dat er allemaal heel mooi uit, maar de praktische uitwerking was toch m.i. minder fraai. Wat mij betreft gaat het dus om het totaalplaatje. Wat m.i. in ieder geval vóór het katholiek geloof spreekt, is dat het rekening gehouden heeft met deze factor.
    3. Wat voor mij een heel belangrijk werk geweest is in mijn ontwikkeling is dit: http://www.newmanreader.org/works/development/ Er zijn m.i. twee uitersten; een geloof wat zich niet kán ontwikkelen kan ook geen antwoord geven op nieuwe uitdagingen, maar een geloof wat naar alle richtingen op te manipuleren is, kan dat eveneens niet.

    Like

  2. Bedankt Anthony voor je reactie. Ik heb zeker respect voor je keuze.
    DD stelt de vraag: “Staat de Bijbel vol van de persoonlijke relatie met Jezus?” en je reactie daarop lijkt te zijn: ja of is eerste punt geen antwoord op die vraag? In dat geval mag je dat nog wel even verhelderen want je gaat daarmee in tegen DD’s redenering en misschien zag hij wel dingen over het hoofd. In mijn eigen denkproces denk ik dat zo’n vraag namelijk ook best relevant is en probeer daar zelf ook antwoorden op te vinden. Maar nu wacht ik nog even een nadere verklaring van jou af. Je link sla ik nog even op voor later. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    1. Beste fomv, Anthony,
      Fomv, bedankt voor het aanmoedigen van Anthony en Henk om hier te reageren.

      Ik zal me (voorlopig even) niet mengen in de conversatie, maar zal het met interesse op de achtergrond volgen.
      Mvg
      Divine Decay

      Like

  3. @fomv Onderaan de post had DD een paar genummerde vragen gesteld en die heb ik, onder dezelfde nummering, beantwoordt.

    Maar het klopt, op de centrale vraag ben ik niet echt ingegaan. Ik denk dat het antwoord ja en nee is. Concreter; de rode lijn van de Bijbel en het katholiek geloof is m.i. wat in Mat. 22:36-40 staat: “Meester, wat is het grootste gebod in de wet?’ Jezus zei hem: ‘U zult de Heer uw God liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. Aan deze twee geboden hangen heel de Wet en de Profeten.’”
    Dat komt m.i.; dan neer op dat een relatie met God hebben bij uitstek geen individualistisch iets is, maar een gemeenschapsgebeuren, het valt voor het grootste gedeelte samen met je op een juiste manier tot je medemens verhouden. En dan niet alleen met die medemens die je kan zien, maar ook met die welke al overleden zijn of die in een land leven hier ver vandaan. Ja, en zélfs op een bepaalde manier met hen die nog geboren gaan worden. Dus geen ´persoonlijke relatie’ in de zin van een individualistisch gebeuren, maar weer wél in de zin van dat het iets is wat heel intiem en nabij is. Maar juist die kern van het geloof, daar kan ik heel lastig over praten. Vergelijk het maar met spreken over je seksleven, het wezenlijke daarvan kun je ook niet goed onder woorden brengen. Wie daar meer van zou willen weten, die zou gewoon eens naar een katholieke Mis moeten gaan en waarnemen wat er gebeurt op het hoogtepunt van de Mis, namelijk het moment dat men ´ter Communie´ gaat. Men ‘communiceert’, met God en met elkaar, maar het gebeurt niet met woorden en het is zowel een geestelijke als een fysieke activiteit.

    Like

Plaats een reactie