Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Voor elke maaltijd werd gebeden en na elke warme maaltijd uit de Bijbel gelezen. Als kinderen kregen we van jongs af aan boekjes en muziek met een christelijke boodschap en elke zondag gingen we naar de kerk (zondagschool). Op de plekken waar ik werd gebracht (zoals de Chr. basisschool) kwam ik met name in contact met kinderen die vergelijkbaar werden opgevoed. En zelfs een aantal vakanties waren gedekt: regelmatig ging ik naar een bijbel club of christelijk kamp.
Veilig. Bagage. Simpel.
Uiteraard was er ook aan de “wereld-werende” kant gedacht: er was geen televisie thuis, op een voetbalvereniging gaan mocht niet en haalde ik een CD in huis met verkeerde klanken of teksten dan werd deze afgenomen.
Precies. Een veilige christelijke opvoeding.
Mijn ouders deden hun best. Met de bagage die zij zelf weer in hun eigen opvoeding hadden mee gekregen. Lees dit dus als mijn observatie en mijn terugblik.
In mijn opvoeding was God er gewoon. En Jezus ook. En die waren eigenlijk het allerbelangrijkste in je leven. Dat werd overal duidelijk herhaald. Al snel werd het uitgebreid tot ‘het gaat om het hebben van een relatie met Jezus’. Je moest dan een gebedje zeggen en dan kwam Hij gewoon in je hartje wonen. Simpel.
Zelf een keuze maken voor echt geluk
Later bleek dat het niet zo eenvoudig was: dit kon alleen omdat Jezus voor je gestorven was (en daarna weer was opgestaan). Wat een geluk dat hij dat had gedaan. Nu moesten mensen alleen nog voor Hem kiezen. Waarom? Nou anders zouden ze nooit “echt gelukkig” worden. En daarbij hadden ze anders later als ze dood gingen een serieus probleem…
Zo kreeg ik het aangeleerd. Ik werd opgevoed zodat ik “zelf” een keuze voor Jezus kon maken en zelf met Hem een relatie kon hebben. Met als doel: Hier gelukkig én een zekere toekomst.
Ik heb er jaren niet over nagedacht. Al was het wel vreemd dat veel christenen zich vaak ongelukkiger leken te gedragen, eigenlijk minder mochten en ondanks de glorieuze toekomst hier op aarde gedwarsboomd werden door de duivel…
Mijn vragen aan jou
1. Hoe ben jij opgevoed? Heb jij dingen die je altijd als de waarheid zag en later pas bent gaan ‘bevragen’?
2. Als iemand je beinvloedt, kun je dan nog spreken van een vrije persoonlijke keuze? Waarom wel/niet?
3. Wat is voor jou de kern? Hoe wordt je volgens jou “echt gelukkig”?
Lees door.
DIVINE DECAY - Jezus, mijn twijfel en mijn vragen 
1. Ik ben opgevoed in een rooms katholiek gezin. Zo ver als mijn herinnering teruggaat had ik het gevoel dat ik in de maling werd genomen. Op de kleuterschool, toen ik vijf of zes jaar was, viel eigenlijk al het kwartje. Destijds werd het Sinterklaasgebeuren nog als corrigerend fenomeen gehanteerd en ons werd wijsgemaakt, dat als je stout was, je in de zak ging en mee moest naar Spanje alwaar je moest werken in de pepernotenfabriek.
Inventief ventje als ik was had ik al snel bedacht dat je tijdens het werken in die fabriek vast wel regelmatig een pepernoot in je mond kon stoppen dus ik zag het al helemaal voor me. Ik was al niet echt een lieverdje en nu deed ik extra mijn best om stout te zijn en met resultaat : op het Sinterklaasfeest in de klas dreigde zwarte Piet mij in de zak te stoppen maar ik gaf natuurlijk geen krimp, mijn plannetje werkte!
Nu moest hij me wel in de zak stoppen maar nog steeds niet de gewenste reactie. Verder kon hij niet gaan en haalde me er weer uit en toen ging ik pas over de rooie.Dit evenement heeft nog jarenlang hoge ogen gegooid op verjaardagen in de familie.
Ik moet in die tijd ook zijn gaan twijfelen aan de verhalen over god en alles dat mij verder hierover verteld werd betwijfelde ik automatisch. Zodoende werd hetgeen mij werd voorgehouden eerder tegen dan voor de religie begrepen.
Vroeg in mijn pubertijd heb ik de religie de rug toegekeerd en had dus eigenlijk weinig geestelijke schade opgelopen. Mijn ouders bleken nuchter genoeg te zijn om mijn keuze te accepteren, met name mijn moeder zei het zo : “Als je het niet gelooft moet je er mee stoppen, er zijn al huichelaars genoeg”.
Helaas hebben weinig afvalligen dat geluk.
2. Natuurlijk heb je geen vrije keuze, feitelijk is het religieus opvoeden van een kind in strijd met artikel 6 van de grondwet en dus misdadig. Ik vergelijk het altijd met een carrièrekeuze. Eerst leidt je iemand op tot timmerman en als hij gediplomeerd is zeg je : “Kies maar een vak”.
Over dit fenomeen heb ik via de mail met Henk Karssenberg een debat proberen te voeren maar er was geen doorkomen aan. (Als je wilt kan ik je die woordenwisseling per mail toesturen)
3. Gelukkig zijn is tevreden zijn met wat je hebt. Ikzelf vind dat in de relatie tot mensen in het algemeen en mijn geliefden in het bijzonder. Je geeft zelf zin aan je leven, het leven zelf heeft geen andere zin dan het in stand houden van het leven zelf.
LikeGeliked door 2 people
Hi Jos,
Bedankt voor je reactie weer!
1. Leuk verhaal ook van die pepernoten fabriek 😀
2. Mogelijk vind ik de mailwisseling tussen jou en Henk wel interessant, maar doormailen zonder instemming van Henk, lijkt me ongepast.
Het lastige (ook mbt jouw timmerman voorbeeld) is dat je op jonge leeftijd gewoon nog niet weet wat je wilt. Ik vond de beroepskeuze als tiener al super lastig…. Maar vooral als kind en tiener heb je wel een behoefte aan voorbeelden… Voor veel kinderen “werkt” het ook wel als ze van kindsafaan opgroeien als timmerman (of christen) en “kiezen” ze er vervolgens ook zelf voor. Voor anderen is het een last die ze altijd meenemen…
Ik vind het zelf geen makkelijk vraagstuk: vrije wil vs. determinisme.
3. Ik kan me goed vinden in jouw antwoord, al moet ik zeggen dat er nog wel het een en ander “vraagt en knaagt” in mijn hoofd… de waarom vragen…
LikeLike
Mijn achtergrond lijkt veel op die van Jos. Grappig. In de brugklas ging het in maatschappijleer eens over religie. Ik zat niet op te letten en wist dus niet wat er gezegd werd, alleen het woord Jezus was blijven hangen. Onvermijdelijk kwam de vraag wat ik er van vond. Ik zei dat Sinterklaas niet waar bleek te zijn en dat Jezus dus ook wel verzonnen zou zijn. De rest van de les bracht ik op de gang door.
Als puber, een paar jaar later, organiseerde onze pastoor met een aantal rk jongeren (vroeger bestonden er nog katholieke jongeren) catechismus. Een soort zondagsschool maar dan op vrijdagavond. Mijn ouders leek het wel goed voor mij. Ik zat er met een lang gezicht bij. Pastoor vroeg waarom ik er was. Ik zei dat het moest van mijn ouders. Drie minuten later stond ik buiten. Dat was mijn laatste keer in de kerk. Mijn ouders hebben daarna nooit meer aangedrongen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je reactie. Jammer dat zo vaak gepaard gaat met uitsluiting. Blij voor je dat je je eigen weg vond!
Dank voor je interesse in deze blog.
Mvg
Divine Decay
LikeLike
Ik kom uit een christelijke familie. Mijn ouders hadden een zwaar christelijke opvoeding gehad, maar probeerden zich wel los te rukken uit die familie van tante nonnekes en nonkel paters die toch veel druk uitoefende. Dat is niet gelukt en bracht ook vele spanningen mee in het gezin. Het feit dat ik ook een meisje ben heeft mijn jeugdvrijheid heel beperkt . Maar daar heb ik nooit problemen mee gehad. Ik vond het niet meer dan juist om eerbaar te blijven. Mijn twijfeling met de katholieke kerk is begonnen met mijn plechtige communie. Ik heb mijn eerst communie nog gedaan in een tijd dat je nog van voor in kerk op een bidbank moest knielen en handen onder een wit doek steken en zo een kuiltje vormen om eventueel de hostie op te vangen moest ze uit je mond vallen. Zes jaar later met mijn plechtige communie kreeg ik de hostie in mijn hand gelegd. Het is misschien een habbekrats, maar voor mij is het het begin geweest van een zoektocht. Ik kon er niet bij waarom er veranderingen in een ‘godsdienst’ was. Ik kreeg zo het gevoel van, iets dat steeds verandert daar kan je geen vertrouwen in hebben. Ik was van mening dat een geloof moet blijven zoals het is, ook de rituelen. Maar mijn vertrouwen in God is altijd gebleven met ups en downs natuurlijk. Al ben ik hem wel gaan zoeken in andere religies. In de loop van mijn leven heb ik andere religies bestudeerd en die hebben mijn vertrouwen in God verstevigd. Maar jammer genoeg heeft de katholieke kerk met al het negatieve dat er is gekomen mijn vertrouwen niet kunnen herwinnen om terug regelmatig naar ‘de kerk’ te gaan. Ben je ‘ongelovig’ omdat je niet meer naar de kerk gaat?
LikeLike
@Jos
Al eerder heb je verkondigd dat je het geven van een christelijke opvoeding aan kinderen in strijd met de grondwet acht. Daar ging ook de mailwisseling over waarop je doelt. Overigens mag je die wat mij betreft publiceren, hoor. Maar geef dan ook mijn reactie volledig door.
Kun je wat concreter zijn? Met welke artikelen van de grondwet is het (christelijk) opvoeden van kinderen in strijd?
Je bent er zelf een voorbeeld van dat mensen als ze eenmaal volwassen zijn heel goed hun eigen keuzes kunnen maken. Vaak worden zulke keuzes in het hart al eerder gemaakt, 13 à 14 jaar en bij jou misschien nog wel eerder. Denk je in het algemeen dat kinderen die een duidelijke richting gewezen krijgen, of die nu christelijk, humanistisch of ultra-rechts is, meer moeite hebben met het maken van keuzes dan anderen? Ik denk eerder het tegendeel!
Als je je standpunt doorvoert dan wil je eigenlijk het recht en het principe aanvechten, dat ouders hun kinderen naar eigen overtuiging mogen opvoeden. Er zijn natuurlijk landen, waar kinderen al op heel jonge leeftijd onder staatstoezicht komen (in zulke landen functioneert meestal geen grondwet, waarmee de overheid dan in strijd zouden kunnen komen). Ik neem aan, dat je niet naar zulke situaties toe wilt.
Uiteraard moeten ouders zich bij de opvoeding van kinderen aan de wet houden en mogen ze hun kinderen niet mishandelen of misbruiken. Maar vind je het niet een beetje ver gaan om van mishandeling te spreken, als ouders niets anders doen dan hun kinderen normen en waarden proberen bij te brengen en dat (ook) motiveren door te vertellen dat elk mens een schepsel van God is?
Dus nogmaals, waar wil je eigenlijk naartoe? Nederland is gelukkig nog steeds een tolerant land, waar mensen constitutioneel de ruimte hebben om hun kinderen naar eigen overtuiging op te voeden totdat ze volwassen zijn. En als ze dat éénmaal zijn dan maken ze echt wel hun eigen keuze, zoals jij en anderen op deze blog dat ook gedaan hebben. Maar ik ook: ik ben christelijk opgevoed en heb op mijn achttiende heel bewust gekozen om zelfstandig te geloven wat mijn ouders en andere opvoeders mij hebben bijgebracht.
En kom nou niet aanzetten met het verhaal, dat als ik in Saudi-Arabië was geboren ik andere keuzes had gemaakt. Dat zou dan toch ook voor jou en anderen gelden, als die redenering op zou gaan?
LikeLike
Kinderen normen en waarden bij brengen is een goede zaak, maar kinderen hersenspoelen met de onzin van Allah, God of de scientologykerk etc. is verwerpelijk en moest net als alcohol en drugs verboden zijn tot 18 jaar.
LikeLike
Hoe ben jij opgevoed?
Vraag 1.
Heb een christelijke opvoeding genoten. Christelijk gereformeerd. Niet de meest zware variant met zwarte kousen en zonder tv. Maar nu ik erop terugblik ook zeker niet de meest zachte variant. Zover ik mij kan herinneren heb ik alles wat mij geleerd is hierin altijd in twijfel genomen.
Vraag 2.
Ten alle tijden heb je een vrije keuze. Als isparring mijn keuze nooit in dank afgenomen. Mijn keuze was dat ik alles in twijfel wou en wil nemen. Erover filosoferen discussiëren over goed en kwaad en de zin van het leven. Nu is daar helaas bij mij nooit een discussie over mogelijk geweest. Alleen door te geloven kon je naar de hemel etc etc. Als kind zijn dergelijke discussies niet te winnen. Omdat mijn afwijkende mening als kinds en onwetend werd afgedaan. Er werd dan wel eens gebeden dat ik god nog zou vinden ofzo. Mijn houding tegenover het geloof was en is respectloos tegenover mijn ouders. Helaas kan ik niet geloven wat de kerk en de bijbel verteld. En heb ik nu ik volwassen ben gelukkig mijn eigen keuze. Al valt hier nog steeds amper een gesprek over te voeren.
Hoewel er dus naar mijn mening altijd een vrije keus is. Is deze niet voor iedereen gemakkelijk. Als kind zijn is je vrije keus beperkt. Immers moet een kind zijn ouders gehoorzamen en kan het schadelijk zijn als jou mening er niet toe doet. Als permanent onwaar wordt gezien. Als kinds als onvolwassen en zelfs als iets treurigs gezien omdat ik voor altijd zou branden in de hel. Ondanks al het aandringen is het geloof namelijk nooit doorgedrongen tot mij en hoe graag ik het misschien zou willen (het zou mijn leven een stuk gemakkelijker hebben gemaakt) om het te geloven.
De keus is er dus maar het word een kind wel verdomde moeilijk gemaakt om voor zichzelf te denken.
3 hoe wordt je echt gelukkig.
Door vrij te zijn. En niet te leven in angst
Met het geloof hoewel het altijd maar over de verlossing gaat..gaat gepaard met angst. Want als je niet gelooft dan zwaait er wat. Dan zal je branden in hel. Door vrij te zijn in wat je doet met je zondagmiddag Met wie je omgaat en met gezond verstand kunt nadenken over goed en kwaad.
Tot slot erger ik mij aan de agressieve houding tegenover moslims en moskee’s. Want het christengeloof is minstens net zo fundamentalistisch en schadelijk als de islam. Vrijheid van meningsuiting is een belangrijk goed en dat is mij als kind ontnomen.
Elke vorm van fundamentalisme is gewoon schadelijk voor een kind omdat een kind hoort te ontdekken. Te onderzoeken. En zelf tot de waarheid dient te komen. Maar als deze waarheid voor je opvoeders al vast licht. En jij als kind tot een andere waarheid komt. Is alles wat je als kind mee gekregen heb dus 1 grote leugen. En hier heb ik nog steeds last van.
LikeGeliked door 2 people
Hey Ronnie, dank voor je reactie! Tof!
Wat goed en bijzonder dat je dat betwijfelende en bevragende eigenlijk altijd al hebt gehad en wat verdrietig dat dit er eigenlijk niet mocht zijn. Zeker als, zoals je schreef, je er eigenlijk nog last van hebt.
Ik ben geïnteresseerd in hoe je er nu dan toch mee probeert om te gaan en waar het hem in zit dat je er nog steeds last van hebt. Tof als je daar wat meer over zou willen delen.
Sterkte!
Mvg
Divine Decay
LikeLike